دررفتگی مادرزادی لگن یکی از مشکلات شایع در نوزادان است که می‌تواند به مشکلات جدی حرکتی در آینده منجر شود. این اختلال معمولاً به دلیل ناپایداری در ساختارهای نگه‌دارنده مفصل لگن ایجاد می‌شود. درمان به موقع دررفتگی لگن نوزاد می‌تواند از عوارض ثانویه جلوگیری کند و باعث بهبودی سریع‌تر کودک شود. یکی از روش‌های مهم در درمان این اختلال استفاده از تخت گچ گیری اسپایکا است که به طور خاص برای ثابت نگه داشتن مفصل ران و تسهیل فرآیند درمان طراحی شده است.
تخت گچ‌گیری اسپایکا به پزشکان و پرستاران این امکان را می‌دهد که بدون آسیب رساندن به بدن کودک، استخوان را در موقعیت صحیح خود نگه دارند. این تخت به گونه‌ای طراحی شده است که نیمی از بدن کودک را پوشش می‌دهد و به پزشک اجازه می‌دهد که به راحتی به ناحیه آسیب‌دیده دسترسی داشته باشد. این ویژگی خاص، فرآیند درمان را تسهیل می‌کند و بهبودی سریع‌تر کودک را تضمین می‌کند.
استفاده از تخت گچ‌گیری اسپایکا در درمان دررفتگی مادرزادی لگن یکی از گام‌های اساسی در روند بهبودی است. این ابزار پزشکی به همراه سایر روش‌های درمانی مانند استفاده از کمربند پاولیک یا جراحی، به ثبات مفصل ران و اصلاح ناهنجاری‌ها کمک می‌کند.
علائم دررفتگی مادرزادی لگن
دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان ممکن است در مراحل اولیه هیچ‌گونه علائم واضحی نداشته باشد، اما در برخی موارد، علائمی قابل توجه در هنگام معاینه نوزاد توسط پزشک نمایان می‌شود. یکی از علائم ابتدایی، اختلال در حرکت پای نوزاد است که معمولاً شامل محدودیت در چرخش مفصل ران یا احساس ناپایداری در این ناحیه می‌شود.
نوزادانی که مبتلا به دررفتگی لگن نوزاد هستند، ممکن است هنگام تغییر وضعیت یا تکان خوردن پاها، صدای کلیک یا شکستگی خفیف را از ناحیه مفصل ران بشنوند. همچنین، در این نوزادان، تفاوت طول پاها یا ناهماهنگی در وضعیت قرارگیری پاها به وضوح مشاهده می‌شود. تشخیص سریع و درمان مناسب در این مرحله می‌تواند از عوارض جدی در آینده جلوگیری کند.
روش‌های تشخیص دررفتگی مادرزادی لگن
دررفتگی مادرزادی لگن (Developmental Dysplasia of the Hip یا DDH) یک اختلال شایع است که در نوزادان و کودکان کوچک دیده می‌شود. تشخیص زودهنگام این بیماری بسیار مهم است تا از مشکلات حرکتی و جراحی‌های پیچیده در آینده جلوگیری شود. پزشکان برای تشخیص این مشکل از روش‌های مختلفی استفاده می‌کنند که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌شود.
معاینه بالینی
تشخیص اولیه معمولاً از طریق معاینه بالینی توسط پزشک متخصص انجام می‌شود. هدف از این معاینات تعیین علت عارضه و برنامه‌ریزی برای درمان مناسب است. برخی از تست‌های رایج در این معاینه عبارتند از:
تست اورتلانی: در این تست، پزشک با حرکت دادن ران‌ها به سمت خارج و بالا، وضعیت مفصل لگن را ارزیابی می‌کند. اگر صدای غیرطبیعی یا حرکت سختی هنگام انجام این تست ایجاد شود، ممکن است نشان‌دهنده دررفتگی لگن باشد.
تست بارلو: این تست برای بررسی امکان دررفتگی لگن است. در این روش، ران‌ها به سمت داخل و پایین حرکت داده می‌شوند. در صورت شنیده شدن صدای غیرطبیعی یا سختی حرکت، احتمال وجود دررفتگی وجود دارد.
تصویربرداری
برای تایید تشخیص، از روش‌های تصویربرداری نیز استفاده می‌شود که به پزشک کمک می‌کند تا وضعیت دقیق استخوان‌ها و مفصل لگن را مشاهده کند.
اولتراسوند: در نوزادان زیر ۶ ماه، اولتراسوند یک روش رایج برای ارزیابی وضعیت لگن است. این روش بدون خطر است و می‌تواند وضعیت مفصل را به‌طور دقیق بررسی کند.
رادیوگرافی: برای کودکان بالای ۶ ماه، رادیوگرافی یکی از روش‌های مؤثر برای تشخیص دقیق دررفتگی لگن است. این تصویرهای رادیوگرافی به پزشک کمک می‌کند تا شکل دقیق استخوان لگن را بررسی کند و هر گونه ناهنجاری را شناسایی کند.
معاینه فیزیکی
پزشک همچنین از طریق معاینه فیزیکی می‌تواند توان حرکتی نوزاد را ارزیابی کند. بررسی وجود نشانه‌هایی مانند عدم تقارن در چین‌های پوست یا ناهنجاری‌های حرکتی می‌تواند به تشخیص کمک کند. معاینات فیزیکی دقیق می‌تواند در مراحل اولیه به شناسایی این اختلال کمک کند. به‌علاوه، مراجعه به پزشک متخصص در زمان مناسب تأثیر زیادی در تسریع درمان و بهبود وضعیت نوزاد خواهد داشت.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن
درمان دررفتگی مادرزادی لگن نیازمند رویکردی دقیق و زمان‌بندی‌شده است تا مفصل لگن نوزاد در موقعیت صحیح خود قرار گیرد و از عواقب بلندمدت جلوگیری شود. یکی از روش‌های اصلی درمان، استفاده از تخت گچ گیری اسپایکا است.
این تخت به طور خاص برای نگه‌داشتن مفصل ران در موقعیت درست طراحی شده و به پزشکان این امکان را می‌دهد که به راحتی به ناحیه آسیب‌دیده دسترسی داشته و آن را به درستی ثابت کنند. علاوه بر این، برای نوزادان مبتلا به دررفتگی لگن نوزاد، از گچ‌گیری یا استفاده از کمربند پاولیک (Pavlik Harness) نیز به عنوان روشی مؤثر استفاده می‌شود. این روش‌ها به اصلاح موقعیت مفصل ران و پیشگیری از بدتر شدن آسیب کمک می‌کنند و در بیشتر موارد، منجر به بهبود وضعیت کودک در مدت زمانی کوتاه می‌شوند.
درمان دررفتگی لگن نوزاد در نوزادان زیر ۶ ماه
در نوزادان زیر شش ماه، استفاده از تخت گچ گیری اسپایکا یکی از روش‌های اصلی درمان دررفتگی مادرزادی لگن است. این تخت مخصوصاً برای تثبیت مفصل ران طراحی شده و به پزشکان این امکان را می‌دهد که مفصل ران را در موقعیت صحیح قرار دهند و از هر گونه جابجایی غیرعمدی جلوگیری کنند. با استفاده از این تخت، سر استخوان ران به طور دقیق در حفره استابولوم قرار می‌گیرد، و این امر باعث می‌شود که به مرور زمان مفصل لگن به طور طبیعی رشد کرده و به حالت عادی بازگردد. در این سنین، این روش معمولاً به نتایج بسیار خوبی منجر می‌شود و به نوزادان کمک می‌کند تا از مشکلات جدی مفصلی در آینده جلوگیری شود.
درمان دررفتگی لگن نوزاد در نوزادان ۶ تا ۱۸ ماه
در سنین ۶ تا ۱۸ ماه، درمان دررفتگی لگن نوزاد پیچیده‌تر می‌شود و ممکن است نیاز به استفاده از تخت گچ گیری اسپایکا به همراه سایر روش‌های درمانی باشد. در این گروه سنی، برخی از نوزادان ممکن است نیاز به جااندازی مفصل در اتاق عمل و تحت بیهوشی داشته باشند. پس از جااندازی، مفصل با استفاده از گچ‌گیری اسپایکا تثبیت می‌شود. این گچ‌گیری به شکلی طراحی شده که نیمی از بدن کودک را از سینه به پایین پوشش می‌دهد و مفصل ران را در موقعیت درست قرار می‌دهد. معمولاً این گچ به مدت ۳ تا ۶ هفته بر جای خود باقی می‌ماند تا از اصلاح موقعیت مفصل ران اطمینان حاصل شود و امکان رشد طبیعی آن فراهم شود.
درمان دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر
در کودکان بزرگتر که معمولاً پس از ۱۸ ماه هستند، اگر دررفتگی لگن نوزاد اصلاح نشده باشد، ممکن است نیاز به روش‌های پیچیده‌تری برای درمان باشد. در این مرحله، درمان با گچ گیری اسپایکا ممکن است به تنهایی کافی نباشد و نیاز به جراحی برای اصلاح مفصل ران وجود داشته باشد. جراحی می‌تواند شامل روش‌هایی مانند تراکشن استخوانی یا جراحی برای بازگرداندن مفصل ران به موقعیت صحیح باشد. هدف نهایی تمامی این روش‌ها، بازگرداندن ثبات و عملکرد صحیح مفصل ران است تا از مشکلات حرکتی در آینده جلوگیری شود.
تفاوت گچ گیری عادی با گچ گیری دیسپلازی
گچ گیری برای درمان دیسپلازی با روش‌های معمول گچ گیری اندام‌های شکسته متفاوت است. در این روش، گچ از ناحیه کمر و شکم تا انتهای پا پوشش داده می‌شود، در حالی که لگن از بدن دور نگه داشته می‌شود و پاها به صورت 90 درجه در زانو قرار می‌گیرند. به دلیل نوع خاص گچ‌گیری و بیهوشی بیمار، پزشک و کادر اتاق عمل دسترسی محدود و دشواری به پشت بیمار دارند و برای انجام گچ‌گیری باید کودک را به لبه تخت منتقل کنند، در حالی که دیگر اعضای تیم او را نگه‌می‌دارند.
وجود یک وسیله مناسب که بتواند سطح قابل‌توجهی از تخت را ایجاد کند و بیمار را به صورت نیمه‌معلق نگه دارد، به پزشک این امکان را می‌دهد که به راحتی به ناحیه مورد نظر دسترسی پیدا کند.
تخت اسپایکا (تخت گچ گیری) این چالش را به طرز قابل‌توجهی تسهیل کرده است. این تخت با فراهم آوردن ساپورت مناسب برای شانه، سر و پا، و نگه‌داشتن لگن به صورت معلق، دسترسی پزشک را بهبود می‌بخشد و در نتیجه فرایند درمان را کارآمدتر می‌کند.
نتیجه‌گیری
دررفتگی مادرزادی لگن یک مشکل جدی است که نیاز به تشخیص و درمان به موقع دارد. با استفاده از روش‌های غربالگری و تشخیص دقیق، می‌توان این بیماری را در نوزادان شناسایی کرده و با درمان‌های مناسب، از عوارض ثانویه آن جلوگیری کرد. والدین باید به علائم و نشانه‌های این اختلال توجه کرده و در صورت مشاهده هر گونه ناپایداری در حرکات کودک، به پزشک مراجعه کنند.
در نهایت، با درمان مناسب و به موقع، می‌توان به کیفیت زندگی بهتری برای کودکان مبتلا به این اختلال کمک کرد و با استفاده از تخت گچ گیری، روند بهبودی را تسهیل نمود. جهت خرید و اطلاع از قیمت تخت گچ گیری شما می‌توانید با شرکت آنهوما در تماس باشید و این محصول با با قیمتی بسیار مناسب و بالاترین کیفیت تهیه کنید.
